همه مدل انسان‌ها را تجربه کردیم، همه مدل سیاست‌ها، همه مدل معنویت‌ها، همه مدلش را تجربه کردیم، خیلی از ما یک دوره دور قرآن می‌چرخیدیم، یک دوره دور هیئت، یک دوره دور تفسیر، یک دوره سیر مطالعاتی، یک دوره طرح ولایت، یک دوره طرح بصیرت، یک دوره طرح حکمت، یک دوره طرح…، همه طرح‌ها را رد کردیم و وقتی می‌خواستیم دوره را شروع کنیم فکر می‌کردیم این دیگر آخرش است، این را دیگر رد کنیم سالم و سلامتیم. همه را رد کردیم تازه رسیدیم به «حتی إذا استَیئَسَ الرُسل» حالا فهمیدیم چرا قرآن می‌گوید یک جاهایی می‌رسد که پیغمبران هم ناامید می‌شوند!

این بحث «پناه بر خدا» را من فکر می‌کنم دو سه سال قبل ماه رمضان گفتم، این که الان می‌خواهم بگویم یک ورژن کاملا متفاوت است بس که تحولات زمانه در این سه ساله عجیب غریب شده یعنی هر کس در خلوت خودش می‌نشیند احساس می‌کند که هیچ راهی ندارد، هیچ راهی. کار به جائی رسیده گنهکاران دیگر از گناه کردن لذت نمی‌برند، اعصاب ندارند، گنهکارها هم الان بی‌اعصاب شده‌اند، بی‌خداها از بی‌خدایی بی‌اعصابند؛ نه به خدا اعتقاد دارد پناه ببرد نه اینطرف به او پناه داده است.

مردم الان کاملا گیر کرده‌اند، کاملا گیر کرده‌اند. اصلا نمی‌دانند باید چکار کنند. بعد به خودم گفتم که اگر من بخواهم استعاذه را از یک مسیر دیگری جلو ببرم که شاید 3 سال قبل نه من می‌فهمیدم نه مردم، چون ملموس نبود الان باید از کجا سراغش بروم؟ گفتم قاعدتا باید بروم سراغ فلسفه، بروم ببینم مثلا علامه طباطبایی چه می‌گوید؟ بروم جلوتر ببینم ملاصدرا چه می‌گوید؟ ببینم آقا این‌ها راجع‌به پناه‌جویی و پناهگاه چه نظریاتی داشتند؟ چون این‌ها صد سال، دویست سال از زمان خودشان جلوتر بودند، بعضی از حرف‌های علامه طباطبایی را صد سال دیگر خواهند فهمید، به خاطر ارتباطات ماورائی که داشتند، صد سال جلو بودند.

» پناه‌بردن به خدا چه ارکانی دارد؟

بحث من اصلا کلاسیک نیست! بله سه سال قبل اگر می‌گفتم این بحث خیلی معلق بود اما الان همه آن را احساس می‌کنیم. استعاذه یعنی چه؟ پناه بردن به خدا یعنی چه؟

پناه‌بردن به خدا سه رکن دارد:

1.    رکن اول استعاذه که اصلا آدم‌ها بروند به سمت اینکه بخواهند پناه ببرند این است که حس کنی!
«أعوذُ بِالله مِن الشیطان الرّجیم» قرآن می‌خواهی بخوانی با پناه به خدا شروع کن. خب، حالا من می‌گویم «أعوذ بالله من الشیطان الرجیم» ولی اصلا احساس بی‌پناهی نمی‌کنم.

آن‌جایی که شیطان بغل دست من است، اینطرف می‌روم می‌لغزم، اینطرف می‌روم می‌لغزم، می‌گویم می‌خواهم آدم بشوم می‌روم سراغ نماز، می‌بینم نمازهایم اشکال پیدا کرد. آقا ماه رمضان شیطان در غل و زنجیر است مثلا دیگر اما داستانم خیلی فرق نکرد با قبل از ماه رمضان؛ بعد تازه می‌فهمم یک شیطان درونی در درون من هست که خیلی اژدرهاست! شیطان کجا؟ این که خودش شیطان را درس می‌دهد!

بعد تازه می‌فهمم که من هر چه که می‌کشیدم از درون خودم داشتم می‌کشیدم، از پشت داشتم چاقو می‌خوردم و فحشش را به شیطان می‌دادم. اولش حس است؛ مقام حس بی‌پناهی که انسانی مثل یوسف یکدفعه بشیند زانو بزند بگوید که «إنَّ النَّفسَ لَأمّارَةُ بِالسّوء إلّا ما رَحِمَ رَبّی» یعنی یوسف لغزیده، لب لغزشگاه است و می‌بیند که دارد می‌افتد، بعد هر چه زور داشته زده جواب نداده، کی؟ یوسف! خیلی عجیب است، من و تو فکر می‌کنیم که ما زورمان به نفس‌مان می‌رسد! می‌گوید یک کاریش می‌کنم. آقا اینجا نری‌ها! می‌گوید می‌دانی، ما شاگرد حاج فلانی بودیم، پایه‌مان را محکم بسته، بعد برود با سر بخورد زمین و با پوز خونی برگردد، مثل آدم بنشیند، «إلّا ما رَحِمَ رَبّی» در آخرالزمان مردم حس می‌کنند.

دانش‌آموزها و نوجوان‌ها دمتان گرم همه کارهایتان را انجام بدهید اما عقل تجربی چه می‌گوید؟ من همینطور در ذهنم 100 تا آدم هست که هشتش گرو نهش نیست، می‌شناسمشان، زندگی‌اش از این آسفالت‌تر است. برای به‌دست‌آوردن سعادت و خوشبختی به کسی که سعادت و خوشبختی در دست اوست پناه ببرید. ملاصدرا می‌گوید همه درها را بزن؛ «دورهامو زدم دوباره برگشتم» همه درها را بزن، برگرد مثل آدم زانو بزن بگو نشد، خدایا ببخشید نشد! چقدر بد است در این دوره زمانه همه باید دورهایمان را بزنیم برگردیم. کاش نوجوان‌ها جوان‌ها قبول می‌کردند، باور می‌کردند دورهایشان را نزنند برگردند، چون بعد که برگردی دیگر چیزی از دنیا برایت نمانده است لذت ببری.

ببین جای دیگری داری به آن پناه ببری؟ بنده من! تو تمام پناهگاه‌های عالم را از من بالاتر می‌دانی، شب قدر هم نیامدی راستی راستی در خانه من بنشینی، آمدی بلکه من کار تو را راه بیاندازم مخلوقات و خلائق تحویلت بگیرند، نیامدی من تحویلت بگیرم!

2.    علم به اینکه قدرت خدا چقدر است.

خاطره‌ای تکراری [برایتان می‌گویم]. می‌گفت: «رفتم خدمت مرحوم دولابی گفتم که آقا خیلی اوضاع خراب شده، هشتم گرو نُهمه. آقای دولابی از زیر تشکچه‌ یک بریده روزنامه درآورد و باز کرد. پرسیدم: آقا این چیه؟ فکر می‌کردم این مثلا یک راهکار است که من دلار یا طلا بخرم. گفت: اینو بخون! نوشته بود دانشمندان کشف کردند که در اقیانوس آرام 4000 متر زیر آب صخره‌ای است، زیر آن صخره یک مرجان است، زیر آن مرجان‌ها یک مدل کرمی زندگی می‌کند که فقط هم همان جا زندگی می‌کند!

گفتم: حاج آقا اشتباه ندادی؟ این روزنامه چیه الان به من دادی؟ آقای دولابی همین‌طور که [روزنامه را] می‌بست گفت: خدا حواسش به اون کرمه هست، چی می‌گی تو؟!» آن کرم دارد آنجا روزی می‌خورد، 4000 متر زیر آب، زیر صخره، زیر مرجان‌ها؛ اما تو روی زمین هستی! درِ کدام خانه را می‌زنی؟ قدرت خدا را باور نداری. نه تو که الان داری برای مردم سخنرانی می‌کنی قدرت خدا را باور داری، نه مردمی که دارند می‌شنوند.

بروید باور پیدا کنید، به قدرت خدا باور پیدا کنید. بله الان میکروفن را بردار برو در خیابان، نه از کسانی که شب قدر از مسجد دارند بیرون می‌آیند؛ جلو ماشینی که الان دارد می‌رود خارج شهر را بگیر، می‌گوید: «بسم الله الرحمن الرحیم همه چیز دست خداست، خداوند تبارک و تعالی، من عاشق خدا هستم». از خصوصیات آخرالزمان است که حرف‌ها به شدت متین و قشنگ هستند و باورها صفر!! نمی‌گوید یک، می‌گوید صفر.